Er was eens een man die zó ontstemd was over de aanblik van zijn eigen schaduw,
die zó ongelukkig was met zijn eigen voetstappen,
dat hij besloot deze achter zich te laten.
Hij zei tegen zichzelf: ik loop er eenvoudigweg bij vandaan.
Daarom stond hij op en liep hij weg.
Maar telkens wanneer hij zijn voet neerzette, had hij weer een stap gedaan en zijn schaduw volgde hem moeiteloos.
Hij zei tegen zichzelf: ik moet sneller lopen.
Dus liep hij steeds sneller, hij liep zo lang dat hij dood op de grond neerviel.
Wanneer hij simpelweg in de schaduw van een boom was gaan staan, dan was hij zijn eigen schaduw kwijt geweest, en wanneer hij was gaan zitten, dan waren er geen voetstappen meer geweest.
Maar op dat idee kwam hij niet…
Anselm Grün
