Twee joodse mannen waren op weg naar hun rabbijn om raad te vragen wat ze met hun misstappen van het afgelopen jaar aan moesten.
Terwijl de ene man aan zijn grote fouten dacht, zuchtte en steunde hij en stroomden de tranen over z’n wangen. ‘Kan ik dit nog goedmaken?’, kreunde hij, ‘ik weet niet of ik hiervoor nog wel vergeving krijg.’
De andere man liep vrolijk en lichtvoetig naast hem: ‘Die kleine misstappen, ach, daar maak ik me niet druk om. De Allerhoogste vergeeft mij wel.’
Toen ze bij de rabbijn aangekomen waren, stond deze de twee ieder apart te woord. Het onderhoud met de eerste man was snel voorbij, maar het gesprek met de tweede duurde lang.
Daarna riep de rabbijn de twee tezamen bij zich en sprak tot hen: ‘Ik heb diep nagedacht. Luister nu wat jullie kunnen doen.’
En hij vroeg de eerste man naar buiten te gaan, een groot rotsblok te verslepen en dat bij hem te brengen. De tweede man kreeg de vraag een aantal kleine stenen te verzamelen. En de mannen deden wat de rabbijn hun gevraagd had. De man die het zware rotsblok moest versjouwen, kwam uitgeput weer bij de rabbijn terug. De andere man echter stond al een poos naast de rabbijn te wachten, de kleine stenen naast zich op een stapel.
Daarop keek de rabbijn hen aan en sprak: ‘Herstel nu wat je gedaan hebt en breng de stenen precies terug op hun eigen oude plek.’
De man met de zware steen droeg de steen met veel moeite terug naar de juiste plek. De man met de kleine stenen echter, zoekend naar al de oude plekken, bleef peinzen hoe hij de zaken weer kon herstellen.
(Leo Tolstoi)
